Zuzanna Przybyla / Kim się nie stałam

Wstęp wolny

Ecce homo z polaroidu. O wystawie Zuzanny Przybyly w Klubie Żak (11.01-04.02.2024)

Kim się nie stałam to wizja samej siebie w wieku dwudziestu pięciu lat – Zuzanna Przybyła staje się postacią – opowieścią - fantazją o tożsamości, o wizerunku, społecznej roli, statusie materialnym, pozycji w świecie sztuki.

Żaden z wymyślonych / zmyślonych scenariuszy nie sprawdził się do dzisiejszego dnia. Zuzanna Przybyla nie stała się ani matką ani prawniczką - ale stała się nowo narodzoną artystką. Oto w kilka miesięcy po obronie swojego dyplomu na Gdańskiej ASP młoda malarka, pracująca też poza artystycznie, decyduje się na indywidualna wystawę.

Na wystawie widzimy różne wersje autoportretu artystki - według niej samej są rodzajem ułomności postrzegania - rodzajem stopniowego ślepnięcia na teraźniejszość. Oczy ukazane są jakby pokryte bielmem, szkliwem. Skręcone włosy opatulają ramiona. Innym razem twarz ukazana jest w towarzystwie rozbłysku światła - błędu fotograficznego, która to odbitka- pierwowzór stała się prototypem do powstania obrazu.

Zuzanna Przybyla często posługuje się fotografią. Podczas stypendium spędzonego w Dublinie malowała swoje wersje nieśmiertelnych polaroidów- i ukazała bliskich naśladując filtry fotograficzne w ciekawych ujęciach, kadrach.

Inny autoportret prezentowany na wystawie  ukazuje artystkę ze splecionymi ramionami, które zostały zmultiplikowane. Twarz otulona zostaje ramionami niczym cielistym szalem. Potrzeba  bezpieczeństwa ukazana została w dobitny sposób.

Oprócz autoportretów pokazuje artystka jeden portret w dużej skali - wizerunek swojej siostry na tle drzew. Ukazana w spektrum światła twarz o zamazanych rysach symbolizuje znikanie tej postaci odnoszącej się do okresu młodzieńczych lat, staje się rodzajem pożegnania postaci, z którą dzieliła tak wiele przeżyć - natomiast teraz oddala się stopniowo od siostry, która wiedzie zgoła inne życie.

Wizerunki pięknej, tajemniczej młodej kobiety, są osadzone mocno w historii sztuki -  przywołują z jednej strony wyidealizowane portrety Madonn Rafaela, Odalisk Ingresa, a z drugiej strony rodzaj gry niczym maski Cindy Sherman – rodzaj maskarady, chęci zmiany wizerunku, zafałszowania go.

Zuzanna Przybyła wymyśla samą siebie i jednocześnie neguje siebie, jakby nie do końca wierząc we własne siły. A może jest to kokieteria, ponieważ doskonałemu malarstwu, które prezentuje, nie można nic zarzucić.

Jeden z obrazów, nad którymi teraz pracuje artystka, przedstawia dziewczynkę stojącą na ciele kobiety.

Sama mówi o sobie - jestem abiektalnym cielskiem, które żre i defekuje- a może ciało, które ją przeraża, ponieważ jest cielesne i żywe, jest formą, do której odwołuje się w swoich obrazach. Może to obce ciało, którego nie do końca akceptuje, jest bardzo potrzebnym tworzywem- inspiracją malarską.

Od tego momentu artystka snuje futurystyczne plany na kolejne dwadzieścia pięć lat życia:

Przyrzekam się mylić, gubić, zakochiwać w niewłaściwych osobach, być niezdarną, nieśmiałą(…) być podobną do wszystkich wad moich rodziców(…) nie skończę siebie zaskakiwać(…)

Może to ostatnie zdanie powinno być dobrym mottem na życie- ponieważ Zuzanna Przybyła stanowiąc małą cząsteczkę wielkiego globalnego społeczeństwa, tak bardzo samotna i zagubiona jak setki tysięcy innych istnień- jest jedyna w swoim rodzaju, niepowtarzalna, oryginalna i silna.

Kuratorka - Agata Nowosielska

Zuzanna Przybyla zajmuje się głównie malarstwem, instalacją oraz animacją. W 2023 r. obroniła tytuł magistry sztuki w pracowni dr. hab. Prof. Krzysztofa Polkowskiego na Wydziale Malarstwa ASP w Gdańsku.
 Jej prace można było oglądać na jej solowej wystawie „Ślad” (2022, Gdańsk), dwukrotnie na czeskim festiwalu Jinčí čin (2022, 2021, Jiczyn) oraz na wielu zbiorowych wystawach polskich jak i międzynarodowych, m. in. „Antropocen” (2022, Poznań), „Face2Face” (2022, Gdańsk), „Get lost” (2022, Gdańsk). W 2022 została członkinią Dublińskiego kolektywu „Cur8D8” z którym wspólnie przeprowadziła kilka akcji performatywnych na ulicach stolicy Irlandii.
 Zuzanna poprzez sztukę i proces twórczy przepracowuje swoje emocje i konfrontuje je ze światem zewnętrznym. Podjęte przez nią tematy oscylują pomiędzy relacjami z własnym ciałem, samotnością, poszukiwaniem własnej tożsamości.