Tytus & The Left-Handers / Nu Jazz

Karnety (1-dniowe): 40 zł – ulgowe / 75 zł – na Kartę do Kultury / 80 zł – bez zniżek

Debiutanckim album warszawskiego tria Tytus & The Left-Handers - wydany na początku stycznia 2024 roku - powstał jako międzygatunkowy eksperyment, w ramach którego każdy z muzyków miał skomponować dwa utwory i bazować na odmiennych, indywidualnych inspiracjach. Rezultat oscyluje pomiędzy free jazzem a rockiem psychodelicznym z dużą dawką hałaśliwej, przesterowanej gitary elektrycznej, która może przywodzić na myśl między innymi dokonania Franka Zappy, dynamiczną grą na perkusji rodem z końca lat 60. i wyraźnie zaznaczonym, głęboki basem.
Tytus Długołęcki - lider tria - z rodzimą sceną psychodeliczną związany jest od kilku lat jako muzyk projektów The Cosmic Pilgrims, D.P.D Trio, Dreamless Night i Electric Bucket (w większości z nich pełni funkcję gitarzysty), ale The Left-Handers to jego pierwszy zwrot ku rewirom fusion, inspirowanym w dużym stopniu skandynawskim jazz-rockiem z lat 70. - zespołami Mendoza, Egba czy Saluki. Da się w tej muzyce doszukać również wpływów sięgających tego samego miejsca i tych samych czasów, ale w bardziej halucynogennym wydaniu, chociażby spod znaku szwedzkich Rävjunk i Älgarnas Trädgård. Sam o pierwszym materiale tego projektu opowiadał:
Na długich improwizowanych formach przemierzamy takie muzyczne krainy jak funk, blues, dub czy psychodelia. To, co łączy wszystkie utwory to pokręcone jazzowe zagrywki Jana, dynamiczna i transowa gra na perkusji Wojtka i twardy uziemiający wszystko bas serwowany przeze mnie. "Middle Hand" to bardzo luźne spojrzenie na jazz, bez snobizmu i napinki, za to z dużą dawką luzu, humoru i przełamywania barier gatunkowych.

Określenie "nu jazz" przywodzi na myśl nastrojowe połączenie jazzu z elektroniką spod znaku skandynawskich twórców pokroju Nilsa Pettera Molværa albo Bugge Wesseltofta, ale nowojorski Nu Jazz nie ma z nim nic wspólnego. "Zdecydowanie bardziej igramy z określeniem nu metal, ale to niezłośliwy żart dotyczący napuszenia współczesnej kultury jazzowej w szerszej perspektywie, wypowiedziany przez outsiderów" - przekonywał Danny Orlowski w wywiadzie udzielonym portalowi Soundrive.
Igranie z jazzowymi schematami wyraźne jest w działalności kwintetu na wielu poziomach. Od strony muzycznej dla bardziej konserwatywnej części publiczności zaskoczeniem są zainspirowane muzyką emo wrzaski wokalisty oraz nałożony na nie szereg efektów. Spośród wszystkich źródeł dźwięków w jazzie, głos w ciągu ostatnich stu lat przeszedł najmniej widoczną ewolucję, Nu Jazz pokazuje jednak odmienną drogę rozwoju.

Od strony społecznej Orlowski jest jedną z nielicznych postaci na jazzowej scenie, które otwarcie opowiada o przynależności do społeczności LGBTQ+. W tym samym wywiadzie wspominał: "Wygląda na to, że jazzowe czy nawet eksperymentalne festiwale i bookerzy są obecnie na etapie postrzegania zapraszania cis kobiet jako headlinerek jako rewolucyjne, więc zdecydowanie jest to uwstecznione podejście. [...] Nie wiem nawet, czy w jazzie kiedykolwiek ktoś w otwarty sposób powiedział, że jest gejem".
O tym, co powstało z nietypowego charakteru zespołu serwis Bandcamp Daily napisał: "Podążając za własnym groovem, rozdzierając świat na pół, gatunkowo zmienny Nu Jazz łączy w sobie różne elementy, w których jest thrash i drone, tupanie i kołysanie, rozpraszanie i szybowanie. Zespół Orlowskiego emanuje dzikością, ale trwałe wrażenie, jakie pozostanie po przesłuchaniu tego albumu bliższe jest dobrej zabawie".