Peter von Kant

20 zł - normalny

18 zł – zniżka na Kartę Do Kultury 

16 zł – ulgowy dla studentów, uczniów, seniorów 

10 zł – czł. NHEF2021/2022, za okazaniem Karty Dużej Rodziny oraz obywatele Ukrainy, którzy przyjechali do Polski po 24 lutego 2022 r.

TANIE KINO: 12 zł - Poniedziałki dla wszystkich, Seniorskie środy, Studenckie piątki

PETER VON KANT
r. François Ozon (8 kobiet, U niej w domu, Młoda i piękna, Czas, który pozostał, Lato ’85) / w. Isabelle Adjani (Opętanie, Lokator, Miłość Adeli H., Królowa Margot), Denis Ménochet (Bękarty wojny, Jeszcze nie koniec, Hannibal. Po drugiej stronie maski), Hanna Schygulla (Harmonie Werckmeistera, Na krawędzi nieba, Faust) / Francja, Belgia / 2022 / 85 min.

François Ozon lubi jubileusze. W 2002 roku na Berlinale premierę miały jego "Krople wody na rozpalonych kamieniach", będące ekranizacją sztuki Rainera Wernera Fassbindera, którego Francuz lubi nazywać swoim "starszym bratem". Dokładnie 20 lat później festiwal w Berlinie otwiera "Peter von Kant" – luźna adaptacja jednego z najważniejszych dzieł enfant terrible niemieckiego kina, kultowych "Gorzkich łez Petry von Kant". Stworzony dokładnie 50 lat temu film obsadzony był sześcioma aktorkami. Ukazane w nim stosunki między kobietami z łatwością można było jednak przełożyć na te męskie – a także odnieść do biografii samego Fassbindera, znanego z co najmniej skomplikowanych relacji uczuciowych (zarówno hetero-, jak i homoseksualnych) z kreowanymi przez siebie gwiazdami. Tym tropem poszedł Ozon: opowiadając tę samą historię na nowo, oparł ją na obecnej w oryginale (i dość oczywistej) autotematycznej metaforze.

Petra staje się więc nie tylko mężczyzną, ale i kopią samego Fassbindera – grający go Denis Ménochet nosi sążnistego wąsa i charakterystyczne okulary, dzieli też z nim zamiłowanie do kieliszka i kokainy. Film aż kipi od nawiązań do jego twórczości. W scenografii, na ścieżce dźwiękowej, a nawet wyborach obsadowych – dość powiedzieć, że w jednej z ról wystąpiła znana z oryginalnej wersji Hanna Schygulla. Ta typowo postmodernistyczna strategia podwójnego kodowania pozwala czerpać przyjemność zarówno z rozszyfrowywania intertekstualnych gier z historią kina, jak i po prostu śledząc opowieść. Jeśli bowiem odrzeć ją ze wszelkich ornamentów, okaże się bardzo prostą historią o władzy i pożądaniu, samotności i usilnych próbach jej przełamania, przede wszystkim zaś – o niesymetryczności uczuć.

Tytułowy Peter jest uznanym reżyserem, pracującym nad kolejnym filmem ze swojego kolońskiego apartamentu, z którego właściwie nie wychodzi. Ale i w domu całą pracę wykonuje za niego asystent o cielęcych oczach i wyraźną predylekcją do masochizmu (świetny Stéfan Crépon, będzie o nim głośno) – wszak czy reżyseria nie jest sztuką zarządzania sytuacjami i ludźmi? Peter chciałby, by w jego najnowszym filmie wystąpiła Romy Schneider, ale chrapkę na rolę ma także jego dawna muza i przyjaciółka Sidonie (Isabelle Adjani), której portret zdobi ścianę reżysera, a jej nagrania – kolekcję płyt winylowych. To Sidonie przedstawia mu 23-letniego Amira (Khalil Gharbia) – przystojnego chłopaka z burzą czarnych pukli na głowie, szukającego swego miejsca w świecie. Może w świecie filmowym…? Haczyk zostaje połknięty.

Adam Kruk / Filmweb