Lotto / Merope & Toma Gouband

1-dniowe karnety kosztują:

40 zł – ulgowe,

75 zł – na Kartę do Kultury,

80 zł – bez zniżek

Grupa Lotto powstała już ponad dziesięć lat temu z inicjatywy gitarzysty Łukasza Rychlickiego (Kristen, Horrid), basisty Mike’a Majkowskiego (Hailu Mergia Trio, Oren Ambarchi Hubris, Blip, Roil, Strike) i perkusisty Pawła Szpury (Into the Roots Duo/Trio, Krija, Babadag, Dominik Strycharski / Orkiestra Dęta Ursus, Hera, Wovoka, Cukunft). Ci artyści od wielu lat napędzają polską scenę muzyki eksperymentalnej, o czym świadczą chociażby liczne i cenione projekty z ich udziałem. Jako Lotto debiutowali w 2014 roku płytą „Ask The Dusk” (Lado ABC), pokazując osobliwą mieszaninę z pogranicza minimalizmu, noise’u, improwizacji i motorycznej transowości. Drugi ich album „Elite Feline” (Instant Classic, 2016) okazał się wielce przełomowy i spotkał się z bardzo dobrym odbiorem wśród słuchaczy i krytyków. W plebiscycie Gazety Wyborczej na płytę roku, „Elite Feline”, zajęła pierwsze miejsce. Z każdym kolejnym wydawnictwem - co pokazały m.in. „VV” (Instant Classic, 2017) i EP-ka „PIX” (Instant Classic, 2019) - zespół podążał w coraz to inne obszary: zmieniając instrumentarium, wykorzystując elektronikę czy strzępki własnych nagrań. Rychlicki, Majkowski i Szpura bardzo precyzyjnie żonglują rytmiką i poczuciem zamrożonego czasu w swoich kompozycjach. Udowodnili to na „Hours After” (Endless happiness, 2020) oraz dwóch następnych krążkach „Axolotl” i „Summer” wydanych jesienią 2023 roku nakładem Gusstaff Records / Don’t Sit On My Vinyl! I to właśnie kompozycji z tych dwóch najnowszych albumów będzie można się spodziewać podczas Dni Muzyki Nowej. 

„I tak człowiek słucha tej płyty, zastanawia się, czy nie mogłoby być żwawiej, mniej statycznie, bardziej różnorodnie? I tu nagle, bach! Płyta się kończy i pierwszą rzecz, jaką robisz, jest naciśnięcie przycisku „repeat”, bo mimo wszystko zdajesz sobie sprawę, że nie masz na podorędziu lepszej muzyki do tego, aby odpłynąć bez użycia środków chemicznych bezpośrednio wpływających na twój układ nerwowy. Lotto jednak potrafi uzależnić” – Jakub Pożarowszczyk o „Elite Feline” / Głoskultury.pl

„Elite Feline" to dwudziestominutowe seanse hipnotyczne w obrębie jednego albumu; Stuprocentowe postawienie na trans i ten rodzaj post-rocka, którego słucha się jak techno - gdzie takie niuanse jak flażolet, partia harmonijki czy produkcyjne eksperymenty 1988 (Etamski) powodują gwałtowne skoki ciśnienia. Klasa światowa” – Marek Fall / Kultura.onet.pl 

„W końcowym efekcie zmuszeni jesteśmy wybierać między dwoma wyjściami, z których oba są podobnie atrakcyjne. Taki wybór, to żaden wybór, dlatego trzeba brać obie płyty naraz” – Jarek Szczęsny o „Summer / Axolotl” / Nowamuzyka.pl

Duet Merope od lat jest projektem funkcjonującym w różnych konfiguracjach, to jednak niezmiennie fundament stanowi Indrė Jurgelevičiūtė - litewska wokalistka grająca na tradycyjnym instrumencie kanklės oraz belgijski gitarzysta i artysta dźwiękowy Bert Cools. Znani są oni też z wielu innych nietuzinkowych projektów, chociażby takich jak Fieldtone, VVolk czy Hoera. Pod szyldem Merope współpracowali i nagrywali z francuskim flecistą Jeanem Christophe Bonnafousem, niemiecko-brazylijskim basistą Marcello Windolphem oraz hiszpańskim perkusistą Miguelem Hiroshim. Do tej pory wydali cztery płyty: „9 Days” (Wapapura, 2012), „Amaranthine” (Granvat, 2015), „Naktės” (Granvat, 2018) i „Salos” (Granvat / Stroom, 2021). Ten ostatni album powstał we współpracy z wileńskim chórem kameralnym „Jauna Muzika”. Artyści dotykają wielu kultur (np. z rejonów Afryki, Indii i przede wszystkim Litwy) pozostając w bliskiej relacji z naturą. Razem tworzą wielobarwne fale dźwiękowe, interpretując na przykład litewskie pieśni ludowe, które nasycają ambientem, rozmaitą elektroniką, uduchowionym jazzem czy improwizacją. W Gdańsku do Merope dołączy francuski perkusista, improwizator - Toma Gouband, cechujący się otwartym i poszukującym stylem gry, dla którego zestaw perkusyjny to tylko punkt wyjścia, szkielet, do nieoczekiwanych transformacji brzmieniowych i połączeń. W swojej grze korzysta z kamieni dźwiękowych pochodzących z całego świata i innych obiektów. Gouband nie jest zwolennikiem używania elektroniki, a mimo to potrafi wygenerować bardzo delikatne utwory elektroakustyczne nierzadko wypełnione polirytmiczną pulsacją. O tym wszystkim będzie można się przekonać w trakcie ich pierwszego koncertu w Polsce podczas 14. Dni Muzyki Nowej.

„To świetlista, eteryczna muzyka; uszeregowana pajęczyna, ale wiruje pod wpływem emocji” – The Wire

„Minimalistyczna wariacja folkowa przypominająca niektóre kompozycje Björk. Brzmi częściowo jak z innego świata, ale nie traci kontaktu z litewskimi melodiami ludowymi. Muzyka do wielogodzinnego wyciszenia” - Global music magazine
 

„Mieszanka brzmień akustycznych i elektronicznych jest w idealnej równowadze. Piękno i wirtuozja delikatnie się przenikają. Utwory składają się z warstwowych melodii, które tworzą ciepły strumień, którego kierunek może zmienić się w każdej chwili. „Amaranthine” to album, przy którym można się zrelaksować” - gonzocircus.com