Kim Myhr / Ronnie N

1-dniowe karnety:

40 zł – ulgowe* / 75 zł – super zniżka* na Kartę do Kultury / 80 zł – bez zniżek

Kim Myhr

Norweski gitarzysta i kompozytor Kim Myhr regularnie wydaje płyty pod własnym nazwiskiem i z większymi składami. Przez ostatnie piętnaście lat zagrał wiele koncertów zarówno w Europie, jak i w obu Amerykach, Azji czy Australii. Solowe wydawnictwa Norwega były nominowane do prestiżowej nagrody branżowej Nordic Music Prize.

Wcielając się w rolę kompozytora napisał muzykę dla takich cenionych grup jak kanadyjski kwartet smyczkowy Quatuor Bozzini, Kitchen Orchestra, Trondheim Jazz Orchestra i Australian Art Orchestra. W 2012 opublikował wspólne wydawnictwo z norweską wokalistką Jenny Hval i Trondheim Jazz Orchestra zatytułowane „In The End His Voice Will Be The Sound Of Paper”. Współpracował również między innymi z perkusistą australijskiego The Necks (m.in. w projekcie Circadia i na swoich solowych płytach), Lasse Marhaugiem, Christianem Wallumrødem, poetkę Caroline Bergvall, Jimem Dinleyem, Hansem Hulbækmo, Joe Talią, Ingarem Zachem i wieloma innymi artystami.

Szczególne miejsce w twórczości Myhra zajmuje 12-strunowa gitara akustyczna, na której to eksperymentuje od wielu lat, poczynając od pierwszej solowej płyty „All Your Limbs Singing” (2014), po najnowsze dzieło „Sympathetic Magic” (2022). I to właśnie ten ubiegłoroczny materiał wybrzmi podczas 26. edycji Festiwalu Jazz Jantar. Norweski gitarzysta zaskakuje z albumu na album, łącząc ze sobą różnorodne wpływy (m.in. muzykę elektroniczną) wynikające chociażby z dokonań tak odmiennych stylistycznie postaci jak Rama Narayana, Milton Nascimento, Robert Ashley, Morton Feldman, Steve Reich, Bob Dylan. Myhr lubi też nasycać swoją muzyką wątkami zaczerpniętymi z literatury, o czy można się przekonać śledząc jego dyskografię, w której nie brakuje odniesień do René Daumala, Jamesa Frazera czy Lewisa Carrolla.

Norweski artysta doskonale się czuje i porusza wręcz bezszelestnie wśród rozmaitych kultur, często odwiedzając kontynent afrykański i przenosząc stamtąd na grunt europejski różne rozwiązania rytmiczno-harmoniczne, co nie przeszkadza mu w łączeniu tego z wpływami amerykańskiego minimalizmu i gitarowej psychodelii kojarzącej się z tym, co prezentowała niemiecka grupa Can w latach 70. XX wieku. Inną stroną jego poszukiwań są ambientowe drony czy migoczące i wyciszone formy dźwiękowe, niejednokrotnie splecione ze światem natury. 

Ronnie N

Trójka muzyków tworzących Ronnie N – jak sami mówią: „łączy swoje ulubione gatunki muzyczne - doom metal, disco z lat 70., post-punk, pop z lat 80., bossa novę, ambient, world music i modern jazz. W gąszczu gatunkowym jednak największą rolę odgrywa improwizacja - ta swobodna, jak i formalnie ograniczona.”

O „Ronnie N na żywo” (materiał zarejestrowany na Lublin Jazz Festival) czytamy, że  „Czytelnicy Polifonii być może kojarzą grającego tu na basie i pianie elektrycznym Jacka Steinbricha. Towarzyszą mu Tadek Cieślak (saksofon, flet) i Paweł Stryczniewicz (perkusja, podobnie jak wyżej perkusista zajął się miksowaniem materiału). To formacja najmocniej rozdarta stylistycznie ze wszystkich dziś opisywanych – i pewnie można by ją wpisać gdzieś pomiędzy obiema powyższymi (Zvanai i Superminimalism). Na tym materiale bywa Davisowsko, bywa skocznie i melodyjnie, ale też tak impresyjnie i z odniesieniami do world music, że aż blisko do tradycji Osjana. Zresztą zdecydowanie bardziej podoba mi się druga część tego koncertu, a poza dość oczywistymi jako pierwszy wybór zamykającymi całość, opartymi na przyjemnym groovie Napisami końcowymi, przypadł mi do gustu utwór Urtuu ze świetną partią fletu Tadka Cieślaka. Towarzysząc, także wydawniczo, takim zespołom Lublin (Jazz Festival) buduje markę swojej imprezy i chociaż nie dotarłem na ich jazzowy festiwal, mam szansę się poczuć trochę, jakbym tam był.” Bartek Chaciński / polifonia.blog.polityka.pl