Jak w zwierciadle / Przegląd filmów Ingmara Bergmana

20 zł - normalny

18 zł – zniżka na Kartę Do Kultury 

16 zł – ulgowy dla studentów, uczniów, seniorów 

10 zł – czł. NHEF2021/2022, za okazaniem Karty Dużej Rodziny oraz obywatele Ukrainy, którzy przyjechali do Polski po 24 lutego 2022 r.

TANIE KINO: 12 zł - Poniedziałki dla wszystkich, Seniorskie środy, Studenckie piątki

JAK W ZWIERCIADLE / SÅSOM I EN SPEGEL
r. Ingmar Bergman / w. Harriet Andersson (Kochać, Dogville, Fanny i Aleksander), Max von Sydow (Egzorcysta, Strasznie głośno, niesamowicie blisko, Gra o tron, Diuna, Przebudzenia, Sędzia Dredd), Gunnar Björnstrand (Siódma pieczęć, Tam, gdzie rosną poziomki, Persona, Fanny i Aleksander, Uśmiech nocy) / Szwecja / 1961 / 89 min.

Kino Bergmana jest na tyle konfesyjne, że portrerowani przez niego gorzcy, zgrzytliwi współwięźniowie często przypominają projekcje śmiertelnie rozdartego umysłu ich twórcy. To tak, jakby dialog był w rzeczywistości udręczonym monologiem, w którym id i superego, to, co boskie i to, co zbyt ludzkie, walczą o dominację w nieustającym, wewnętrznym spektaklu. Nic dziwnego, że Karin (Harriet Andersson), bohaterka "Jak w zwierciadle", jest schizofreniczką. Bergman pozostawia nam decyzję, czy głosy, które słyszy na strychu pochodzą od Boga, diabła, czy też z klinicznej demencji. Tę samą dwuznaczność stosuje w swojej sztuce. Powieściopisarz i patriarcha David (Gunnar Björnstrand) ze wstydem uświadamia sobie, że jest zdolny potraktować chorobę córki jako zmyślonego asa w rękawie. Ten portret artysty jako szarlatana, krętacza i bezdusznego wyzyskiwacza stanowi przejaw najniższej samooceny Bergmana. Z pewnością żaden inny mistrz filmowy nie dokonał tak konsekwentnej rewii własnych brudów. "Twoja wiara i wątpliwości nie są istotne. To, co jest widoczne, to twoja inwencja", pluje zięć Martin (Max von Sydow), kiedy David oskarża go o tęsknotę za śmiercią uciążliwej żony. Ostatnim członkiem rodzinnego kwartetu jest Minus (Lars Passgård), podrostek, który to je z drzewa poznania, utrzymując kazirodczy związek ze swoją siostrą Karin.

(...) Niewielu filmowców potrafiło tak umiejętnie budować atmosferę okultystycznej grozy (zwróćcie uwagę, jak obecne w tym filmie prozaiczne przedmioty, takie jak biurko czy tapeta, zdają się świecić w złym celu), a żaden inny nie wyciągnął ze swojej obsady tak dyskretnie wirtuozerskich kreacji. Kino Bergmana to wielka opera pod postacią muzyki kameralnej.

Peter Matthews / Criterion