Imperium światła

20 zł - normalny

18 zł – zniżka na Kartę Do Kultury 

16 zł – ulgowy dla studentów, uczniów, seniorów 

10 zł – czł. NHEF2021/2022, za okazaniem Karty Dużej Rodziny oraz obywatele Ukrainy, którzy przyjechali do Polski po 24 lutego 2022 r.

TANIE KINO: 12 zł - Poniedziałki dla wszystkich, Seniorskie środy, Studenckie piątki

IMPERIUM SŁOŃCA / EMPIRE OF LIGHT
r. Sam Mendes (American Beauty, Droga do szczęścia, Skyfall, 1917) / w. Olivia Colman (Córka, Lobster, Faworyta, The Crown), Colin Firth (Duma i uprzedzenie, Angielski pacjent, Zakochany Szekspir, Jak zostać królem, Dziennik Bridget Jones), Toby Jones (Marzyciel, Igrzyska śmierci, Dziwięć żywotów Tomasza Katza), Tanya Moodie (Sherlock) / Wielka Brytania, USA / 2022 / 113 min.

Po gorzkim, satyryczno-diagnostycznym "American Beauty" (1999), studium rozpadu małżeństwa w "Drodze do szczęścia" (2008) oraz widowiskowym i aż niemożliwym technicznie "1917"(2019), brytyjski reżyser oddelegowuje służbę pieszczenia ego na rzecz narracyjnego kunsztu. Nie ustawia się w kolejce po kolejną statuetkę. Pozwala wybrzmieć swoim obawom i lękom, za każdym razem szukając ukojenia w tym samym miejscu – kinie jako sztuce i jako żywej tkance zbiorowego przeżycia, gdzie światło wielkiego ekranu rozświetla mrok powszedniości. Po co jest nam ono potrzebne? Ilu przed nim opowiedziało na to pytanie, ile odpowie po nim – nieważne. Mendes rezygnuje przy tym ze stawiania w centrum historii człowieka, dla którego inicjacyjny kontakt z kliszą jest pierwszym przystankiem na zawodowej drodze. Oddając przestrzeń everymenom, którzy prawdopodobnie nigdy nie przekują swojej miłości do filmu na twórcze działania, nadaje jej egalitarnego wymiaru. Może zatem "Imperium światła" jest nie tyle listem miłosnym do Dziesiątej Muzy, ile do widza – jego oddania, uważności, eskapistycznych potrzeb, całego emocjonalnego bagażu, z którym zasiada w fotelu. Do człowieka – jego kruchości, nieporadności, radości z epizodycznych triumfów nad przeciwnościami losu, odwagi do kochania i bycia kochanym. 

(...) Kinowa majordomuska Hilary (Olivia Colman) zawodowej rutynie oddaje się dość bezrefleksyjnie, acz skrupulatnie, w przeciwieństwie do reszty załogi nie wyrażając pragnień zaszycia się w ciemnej sali i raczenia seansami. Codziennie otwiera przybytek, włącza światła i piecyk elektryczny w gabinecie szefa, Donalda (Colin Firth), a kiedy zachodzi potrzeba służy ręką bądź inną częścią ciała w rozładowaniu jego seksualnego napięcia. Jeśli będzie miała szczęście, dostanie także szklaneczkę whisky i zaproszenie do rozmowy, a raczej do wysłuchania monologu, czym odwdzięczy się usłużnym potakiwaniem i niezgrabnym chichotem. Relacji tej daleko do płomiennego romansu – dynamiką przypomina raczej przerywanie biletów lub sprzątanie popcornu spod foteli. A jednak stanowi dla niej jedyną dostępną namiastkę bliskości z drugim człowiekiem. Pojawiający się sporadycznie na jej twarzy uśmiech nie jest w stanie zamaskować nieruchomego spojrzenia, wypatrującego czegoś nieobecnego. Przepisywany regularnie przez lekarza lit pomaga prześlizgnąć się przez wrogą rzeczywistość, każąc jednocześnie płacić swoją ceną – otępiałe zmysły nie sprzyjają w końcu przeżywaniu świata w całej jego wielobarwnej dostępności.

Agnieszka Pilacińska / pelnasala.pl