Recenzje

• Małgorzata Muraszko | brandnewanthem.pl

  Dziewięć koncertów, w tym trzy w polskich miastach - zespół Glasvegas ruszył na mini trasę koncertową po wschodniej części Europy. Na półmetku drogi, 3 lutego, muzycy wystąpili w gdańskim klubie Żak. Było kameralnie, bez większych zaskoczeń, ale to wcale nie znaczy, że było nudno.

  Zespół wyszedł na scenę kilka minut po 20. Początkowo niewielka liczba zebranych fanów z biegiem koncertu zaczęła rosnąć. Na pierwszy ogień poszło Later…When TV Turns to Static, Youngblood i It’s My Own Cheating Heart That Makes Me Cry. Zespół stopniowo się rozkręcał i czuł bardziej swobodnie. - Wybaczcie, że robię to teraz, ale przed koncertem nie miałem czasu. - mówił ze sceny James Allan zakładając łańcuszek z sercem - Jesteście bardzo mili, dziękujemy. Po tych słowach Glasvegas przeszli do grania kolejnych kompozycji, wśród których znalazły się If, Secret Truth i Dream Dream Dreaming. Te kawałki miały rockową moc, która była w stanie rozruszać gdańską publiczność i przekonać ją do coraz śmielszej zabawy. Na bis, na życzenie jednego z fanów, James z ekipą zagrali Please Come Back Home, I’d Rather Be Dead (Than be With You), Daddy’s Gone i kończące wieczór Lots Sometimes. Zespół podziękował wszystkim za przybycie i zszedł ze sceny po ponad godzinnym występie.

  Na europejskiej mini trasie Glasvegas promowali swój ostatni album Later…When TV Turns to Static, ale gdański koncert nie był zdominowany przez kompozycje pochodzące z tego krążka. Właściwie to można było usłyszeć cały przekrój przez dyskografię i stylistykę szkockiego zespołu. Takie kompozycje jak Geraldine, Dream Dream Dreaming czy Daddy’s Gone, były pełne mocy, rockowej zawziętości i pokazywały bardziej zadziorną stronę zespołu. Przeciwwagę dla nich stanowiły I’d Rather Be Dead czy Ice Cream Van, które były momentem zawieszenia, lekkiego wyciszenia, ale wciąż niepozbawionego intensywności. Wokal Jamesa, przejmujący i pełen szczerej pasji, dodatkowo wzbogacał kompozycje i dodawał im charakteru. Jednak nie tylko on zasługuje na pochwałę. Jonna Löfgren, perkusistka zespołu, od samego początku dawała o sobie znać bardzo intensywną grą, i mimo że była ukryta za zespołem, to cały czas zwracała na siebie dużą uwagę.

  Gdańsk był przedostatnim przystankiem na minitrasie Glasvegas po wschodniej części Europy. W kameralnej atmosferze klubu Żak, zespół czuł się dosyć swobodnie. Wokalista, James Allen, wchodził w dyskusje z fanami pod sceną, dedykował im utwory czy śmiał się z polskiego akcentu brzmiącego zupełnie inaczej niż szkocki.  Polska publiczność także nie zawiodła, i po raz kolejny udowodniła, że potrafi przywitać zespół jak nikt inny. Mała frekwencja nie przeszkodziła w dobrej zabawie. Pod koniec wieczoru nie było osoby, która przynajmniej nie tupała nogą w rytm utworu. Dobre wibracje były wyczuwalne.

  Klub Żak w swojej historii widywał większą publikę na koncertach. Zespół Glasvegas pewnie również. Ale kameralnie wcale nie znaczy źle. Mimo że nie był to koncert, który zapisze się w historii jako „najlepszy występ 2014 roku”, to trzeba mu oddać, że był intymny, intensywny i pozytywnie odebrany przez gdańską publiczność.

  Więcej